Yalnızlık Allah’a mahsustur. İnsanlar, hemcinsleri ile huzurlu, mutlu ve güvenli olurlar. Yalnız kalan veya yalnızlık duygusu çeken kimseler için sıkıntısından kurtulmak için, kendisine bir meşgale bulmalı ve Allah’a dua etmelidir. Sahabeden Velid bin Velid; Resulullah’a ( sav ) geldi ve; “Ey Allah’ın elçisi! İçimde bir tedirginlik, yalnızlık, ürkeklik hissediyorum” dedi. O da; “yatağına yattığın zaman şöyle dua et” buyurdu:
Okunuşu: Eûzu bi kelimatillahit-tammati min ğadabihi ve ıkabihi, ve şerri ıbadihi, ve min hemezatişşeyatini ve en yahdurun.
Anlamı:
“Gazabından, azabından, kullarının şerrinden, şeytanların dürtmelerinden ve bana sokulmaya çalışmalarından Allah’ın eksiksiz kelimelerine sığınırım. O zaman şeytanlar sana zarar vermez ve yaklaşmazlar.
Bera b. Azib diyor ki: Peygamberimiz ( sav )’e bir adam geldi, yalnızlığın verdiği korkudan şikâyet etti. O’da şunu çokça söylemesini buyurdu:
Okunuşu: Subhanel-Meliki’l-Kuddusi. Rabbi’l-melaiketi ver-ruhi. Celeltes-semavati vel-arda bil-izzeti vel-ceberuti.
Anlamı:
Meleklerin ve Cebrail’in Rabbi olan büyük padişahı ve her türlü noksanlıklardan münezzeh olan Rabbi tenzih ederim. Gökleri ve yeri izzetinle ve azametinle kuşattın.” Adam bunları dedi ve içindeki o korku gitti.
Âlimlerimiz, içi sıkılanlar, başı daralanlar, bunalımda olanlar selâmete çıkmak istiyorlarsa, günde yetmiş defa İnşirah suresini okumaya devam etsinler. Her biri de görecek ki; bu sureye devam, Allah’ın izniyle onları kesinlikle muratlarına erdirecektir.
Üzerimize yalnızlık vesvesesi geldiği zaman Bakara suresinin 186. Ayetini okumalıyız. “Kullarım sana beni sorduğunda (söyle onlara): Ben çok yakınım. Bana dua ettiği vakit dua edenin dileğine karşılık veririm. O halde (kullarım da) bana uysunlar ve bana inansınlar ki doğru yolu bulsunlar.